GRRRR.
kainis. may magjowang nauna sa akin sa sakayan ng tricycle, and i had to wait for frigin five minutes more before deciding to walk home na lang kasi wala nang dumarating na tricycle sa pilahan. five minutes lang naman na walking distance ang bahay ko (well, yung nirerent ko) from boni--that is if you're walking like cops are chasing after you; mala-walkathon ba.. walk to death for 250 meters. ganon. meron namang mga tricycle actually. di nga lang sila umaabot sa kinatatayuan ko. lumiliko na sila kaagad mga sampung hakbang lang from where i was standing. ano ba, di ba nila ako nakikita? dun sa tinayuan ko naman ang tamang antayan, i'm so sure of it. sang taon na din naman ako dito. at mukha pa silang mga nagmamadali lahat. dinaan-daanan lang ako, potah. at lalo lang ang inis ko when i'm in my last stretch toward the home run (home run talaga!) nang magsulputan silang lahat sa tabi ko nang sunod sunod. heto ako naglalakad, nagmamadali para makuha sa bahay yung ipapalaba ko sa laundry shop bago ako mapagsarhan for the night--at kumakain ng alikabok nyo. cough, cough. shempre dapat soshal pa din sa pag-ubo.
naka-abot naman sa laundry shop. after much trouble. thats trouble spelled in all capital letters--TROUBLE. Potah talaga.
5 comments:
since you're doing photography use this emotion to capture some images that would translate how you felt. hehehe =)
@ scheez - ay, ano to, exercise in emotions? workshop? hehehe.
hahahaha adobe photo-work-shop daw yan....
i swear.... kait gaano kalayo more walk talaga ako... ang mahal ng pamasahe sa trycicle.... kakabwisit pa magpaharurot yang mga yan, kala mo huling araw na ng pagmomotorsiklo....
hehe mala screen shots ang dating, parang indie film, yan maganda theme sa nangyari sayo na maganda i-capture sa photo
the cough cough is too precious! haha
i like walking. wala lang dapat usok or ipis but i walk home everyday.
Post a Comment